من نه کینه میشناسم..نه دلخوری..
من ادم به دل سپردن کینه نیستم..
من ناراحتیامو به محض وقوعشون از یاد میبرم..
من ادم کینه های موندگار نیستم..
من عشق رو  میشناسم و دوست داشتن..
به من یاد ندادن از ادما متنفر باشم..
به من بد اومدن یاد ندادن..من یاد گرفتم یا ادم ها رو دوست داشته باشم..یا نسبت بهشون بی تفاوت باشم...
خاک منو به مهر سرشتن..من ادم لبخند های غمگینم..من یاد نگرفتم وقتی ازت دلخورم رابطه رو تبدیل به یه میدون جنگ کنم که زره به تن کنم,به جنگی بیام که برنده ش باشم...
من کلمه هام ,کلمه های اروم و بی ازاری هستن... که یا میگم یا اصلا نمیگم .
آدم های اطراف من به سختی عصبانیت و ناراحتی منو دیدن,من خشم نمیشناسم....من قهربلد نیستم جز لجبازی اونم با کسایی که دوستشون دارم  آره قبول دارم من لجبازم یا شایدم بقول خودش توقس هستم .
ولی هر چه که باشم من آدم ِ دوست داشتن های موندگارم,رابطه هایی که گذر زمان رد فرموشی روشون نمیزاره

شاید واسه همینه که رنگ کینه و دلخوریه تورونمیشناسم...
شاید واسه همینه که نمیفهمم دوست داشتنی رو که تووش دلخوریا موندگارن،که روزها که بگذره دلخوریه رشد میکنه..
من مردادم  ، بچه آفتاب و مهر